آنالیز خصوصیاتِ روانی ِ سه گروه از افراد در دورانِ کوید-19 - مجله نماشو

زندگی در دورانِ همه گیریِ دنیایِ یک بیماری بسیار عجیب است. از بسیاری از ما تا پیش از این خواسته نشده تا چنین فداکاری ای انجام دهیم؛ یعنی در خانه بمانیم و تماسمان با دیگران را محدود کنیم.

تمامِ این مداخلات می تواند افراط را مضطرب کند. در این میان بعضی به طورِ کل ویروسِ جدید را انکار می نمایند و آن را با خود به این طرف و آن طرف می برند.

مسئولانِ دولت ها و بهداشتِ دنیای مکرراً از مردم درخواست می نمایند در خانه بمانند و انتشارِ بیماریِ کوید-19 را کند نمایند، با این حال، بسیاری از مردم این کار را نمی نمایند.

زندگی در منطقۀ قرمزِ کرونا

پزشکانِ ایتالیایی می گویند الویت با جوانان است

چرا ذخیره سازی غذا در دوره همه گیری خودخواهی نیست

با آمدنِ بهار مسافرانِ زیادی در سواحل جمع شده اند. عده ای نیز هنوز در راهرو های فروشگاه ها می چرخند. عده ای نیز مناسکِ مذهبی مانند کلیسا رفتن را تعطیل ننموده اند.

چرا عده ای تهدید ها را جدی نمی گیرند؟

روان شناسان می گویند این رفتارِ مردم چند دلیل بیشتر ندارد و بسیاری از این دلایل نیز به طبیعت انسان باز می گردد.

گُردُن آسموندسون، استادِ روان شناسی در دانشگاهِ رِجینا در ساسکاچوآن، در حالِ مطالعه روی عواملی است که بر شیوع و پاسخ دهی به بیماری کوید-19 اثر می گذارد. او همه ما را بر اساس نوعِ واکنشی که نشان می دهیم به 3 دسته تقسیم نموده است: کسانی که بیش از اندازه واکنش نشان می دهند، کسانی که مسئله را کم-اهمیت تلقی می نمایند و کسانی که بین این دو دسته قرار می گیرند.

دسته سوم مقصرند

کسانی که واکنش هایشان بسیار شدید است همان هایی هستند که به شکلی هراس گونه و برای مصرفِ چندین ماهِ خود خرید می نمایند. آن ها وحشت زده هستند و با خریداریِ بسته های دستمالِ توالت و چیز های دیگر سعی دارند ترسِ خود را کاهش دهند و خود را توانمند سازند.

روز 21 مارس 2020 در یکی از سواحلِ کالیفرنیا

افرادی که بین این دو گروه قرار می گیرند همان هایی هستند که کاری که از آن ها خواسته شده را بدونِ ترس و وحشتِ بیش از حد انجام می دهند. آن ها گُلدیلاک های دورانِ همه گیری هستند[اشاره به داستانِ گلدیلاک و سه خرس. اصلِ گلدیلاک درباره میانه روی و اعتدال است. مترجم.]

آن دسته ای که به هشدار ها واکنش نشان نمی دهند، همان هایی هستند که از اصولِ بهداشتِ عمومی تخطی می نمایند. آن ها خودشان را افرادی آسیب ناپذیر می دانند. آن ها فاصله اجتماعی را رعایت نمی نمایند؛ زیرا با اینکه این کار می تواند جانِ بسیاری را نجات دهد، آن ها اطمینان دارند که خودشان هرگز بیمار نخواهند شد.

چنانچه شیوعِ بیماری در مناطق افزایش پیدا کند، دسته سوم هستند که باید مقصر شناخته شوند.

این کار را راهی برای به دست آوردنِ مجددِ کنترل می دانند

وِیل رایت، روان شناس و رئیسِ انجمنِ روان شناسیِ آمریکا در بخشِ تحقیق و کیفیتِ بالینی، می گوید: درست مانند آن هایی که از سرِ ترس خرید و احتکار می نمایند، ضد-فاصلۀ اجتماعی ها هم به این دلیل به شرکت در مجامع و مهمانی ها ادامه می دهند و تمامِ توصیه ها را در این زمینه نادیده می گیرند که احساسِ ضعفِ قدرت دارند. تدافعی عمل کردنِ آن ها این حس را به آن ها منتقل می نماید که ویروس در برابرشان بسیار کوچک است.

او می گوید: یکی از چالش های انسان ها با موقعیت های نامطمئن این است که به آن ها یادآوری می نماید تا چه اندازه امور خارج از کنترل هستند. من گمان می کنم تا این حد از تدافعی عمل کردن به منظورِ به دست دریافتِ مجدد کنترل بر زندگی است.

21 مارس 2020 واشنگتن.

احتکارِ اقلامِ بهداشتی مانند دستمال کاغذی نیز برای محدود کردنِ عملِ ویروس ضروری است، برای همین به احتکار نمایندگان احساسِ قدرت می دهد. اما بهترین راه برای مقابله با ویروسِ جدید پرهیز از حاضر شدن در جمع است.

فکر نمی نمایند که این مشکلِ آن ها هم هست

برای بعضی، بیماریِ کوید-19 یک مشکلِ دور است که فقط بخشی از جمعیتِ کشور یا کشور های خارجی باید نگرانِ آن باشند. آن ها از شرایطِ پیش آمده متأسف هستند؛ اما فکر نمی نمایند که ضروری است بار این بیماری را بر دوش هم بکشند.

استیون تایلور، روان شناسِ بالینی و نویسنده روان شناسیِ همه گیری که نگاهی تاریخی به شیوه واکنشِ مردم به بحران های این چنینی دارد، می گوید: در مناطقی که هنوز قرنطینه به صورتِ جدی اجرا نمی گردد، و شیوعِ بیماری هنوز جدی نشده است، مردم تمایل کمی به برقراریِ فاصله اجتماعی با دیگران نشان می دهند.

تایلور می گوید: مردم شدتِ خطر را کمتر از واقعیت تخمین می زنند؛ زیرا هنوز در اطرافِ خود مردمی که از این بیماری جانِ خود را از دست داده اند را ندیده اند.

نسبت به آن کرخت شده اند

ویروسِ کرونا در حالِ ایجادِ شرایطی است که تایلور آن را اینفودِمیک می نامد. وقتی تمامِ خوراکِ رسانه ها، شبکه های اجتماعی و حتی مکالمه ها بینِ خویشاوندان و عزیزان درباره چیزی غیر از کوید-19 نباشد، آن ها نسبت به جدیتِ آن دچارِ فقدانِ حساسیت می شوند.

مردم نسبت به کوید-19 دچارِ بی حسی شده اند.

این اضافه بارِ اطلاعاتی به پیغام های متناقض هم منجر شده است. بار ها به جوانان گفته شده است که خطرِ ویروس برای آن ها کمتر است. این پیغام ها به همراهِ تمایلِ جوانان به خطرپذیریِ بالا، باعث شده است که آن ها ویروس را خطرناک تلقی ننمایند و از آن نترسند.

فردگرایانه می اندیشند

تایلور می گوید: این مشکل، مشکلِ نسلی نیست. در دنیاِ غرب و به خصوص در آمریکا، آزادی های فردی قدمتیِ طولانی دارد و همیشه موردِ توجه بوده است. بعضی اوقات از آن به مثابه فواید این جوامع نیز به آن اشاره شده است. در دورانِ همه گیری، این نوع ذهنیت برای افرادِ آسیب پذیر می تواند بسیار خطرناک باشد.

برای همین است که ما همیشه از کارکنانِ درمانی، سلبریتی ها و سایر افراد می شنویم که می گویند به خاطرِ خودتان نه، به خاطرِ سلامتِ دیگران، افرادِ بالای 60 سال، افرادی که بیماری های نقصِ ایمنی دارند، پزشکان و پرستارانی که در خطِ مقدم با همه گیری مبارزه می نمایند، در خانه بمانید.

تایلور می گوید: کوشش های جمعی تنها راهِ مدیریتِ ویروسِ کرنا است. آن ها بیشتر از آنکه به فکر خودشان باشند باید به فکرِ دیگران باشند.

آن ها تنها هستند

هر سه روان شناس اتفاق نظر دارند که انسان ها به ارتباط زنده اند و محروم شدنِ آن ها از تعاملاتِ اجتماعی برای مدتِ طولانی آزاردهنده است.

به خصوص برای افرادِ مسن که همین حالا هم خطرِ مرگ به دلیلِ افسردگی و تنهایی در آن ها بالاتر است، بسیار سخت است که دور از دیگران باشند. آن ها ممکن است امکان یا تمایلِ استفاده از تکنولوژی و شبکه های اجتماعی را نداشته باشند.

آسموندسون می گوید: ما مخلوقاتِ اجتماعی هستیم. ما همچنین آزادیِ زیادی داریم. برایمان سخت است آن تغییراتی که از ما خواسته شده را اجرا کنیم.

با این اوصاف آیا می توان افراد را تشویق به خانه ماندن کرد؟

این یافته تحقیقِ آسموندسون است. او می گوید حال که ما افرادِ مختلف و واکنش های متفاوت در زمانِ بحران را شناسایی نموده ایم باید برای هر کدام پیغام های مناسب ارسال کنیم و ابزارِ پیغام رسانی را تغییر دهیم تا آن ها تشویق شوند در خانه بمانند.

بعضی فکر می نمایند مردم را باید ترساند تا در خانه بمانند. بعضی دیگر استدلال می نمایند که استفاده از ابزارِ ترس می تواند نتیجه منفی داشته باشد، چون افرادی که از روی ترس تصمیم می گیرند، نیروی منطق شان عمل نمی نماید، برای همین ترساندن افراد می تواند منجر به احتکار و خریدِ بی رویه از روی ترس گردد.

آسموندسون می گوید باید محتاطانه از زبان برای ترغیبِ افراد در خانه ماندن استفاده کرد. اما یک چیز هست که همه متخصصان بر سر آن توافق دارند و آن اینکه تنها راهِ مبارزه با ویروس ترغیب افراد به خانه ماندن است.

منبع: CNN

ترجمه: سایت خبرنگاران