لیگ بدون تماشاگر غیراستانداردتر از لیگ بدون دوربین مداربسته! - مجله نماشو

فرشاد کاس نژاد ، لیگ برتر فوتبال ایران طبق اعلام سازمان لیگ از 31 مرداد ماه شروع می گردد، شروعی با اما و اگر و معماگونه. اگرچه هنوز سازمان لیگ برنامه دقیق و روشن از محل برگزاری بازی ها ارائه ننموده و برنامه لیگ همچنان نامعلوم است اما انگار این سازمان برای اعلام یک تاریخ شروع منتظر شاباش بود. سازمان لیگ هنوز اعلام یک خبر رسمی را نه به وسیله رسانه اش بلکه در مصاحبه رئیسش با خبرنگاران اعلام می نماید اما درباره استانداردسازی استادیوم ها ادعاهایی را ماه هاست که مطرح نموده. استاندارد اول این است که تاریخ شروع لیگ را خبرنگاران از زیر زبان رئیس سازمان لیگ بیرون نمی کشند، بلکه در سایت سازمان لیگ اعلام می گردد، با برنامه دقیق و اعلام محل بازی ها که به موضوعی شائبه برانگیز تبدیل شده.

پروژه استانداردسازی استادیوم ها را پروژه هیولای عمرانی در ساختار استادیوم ها تصور نکنید. قرار است دوربین های امنیتی در استادیوم ها نصب گردد که سال هاست هر فروشگاه تره بار هم دارد و جایگاه ها شماره دار شوند که صد سال است در سالن های سینما شماره دارند یا گیت ها نصب شوند برای فروش بلیت الکترونیکی که همواره برای برگزاری کنسرت حاجیلی و ریوندی هم استفاده می گردد. هیچ کدام از اینها پروژه های پیچیده و عجیبی نیستند و اجرای آنها نیز این همه سر و صدا ندارد.

از اینها بگذریم. لیگ طبق اعلام رئیس سازمان لیگ قرار است در چند استادیوم بدون تماشاگر برگزار گردد و تیم هایی هم باید در استان همجوار بازی نمایند. در این نکته که آسان و در چند خط اعلام می گردد، تضاد با مفاهیم جدی و اساسی فوتبال وجود دارد که برای برگزار نمایند گان فوتبال در ایران انگار اساساً مسأله ای نیست.

فوتبال بدون تماشاگر یک بازی مضحک برای در و دیوار و جایگاه خالی است، خالی از هر معنا. برگزار شدنش فقط برطرف تکلیف است. فوتبال بدون تماشاگر مثل فوتبال بدون توپ و دروازه است، فلسفه و حکایت و مفهومش را از کف می دهد و از فوتبال چیزی باقی نمی ماند. فدراسیون فوتبال، وزارت ورزش که مسئول بسیاری از استادیوم هاست و وزارتخانه هایی که مالکان تیم ها هستند یا شرکت های خودروساز و تیم های خصولتی و خصوصی - رانتی البته این حرف ها سرشان نمی گردد. فوتبال برای آنها معنای دیگری دارد، ابزار دیگری است و کارنمودهای دیگری هم دارد که البته شاید گاهی آن کارنمودها با حضور یا بدون حضور تماشاگر معنا پیدا کند اما واقعیت این است که برگزاری بازی های بدون تماشاگر به معنای دفن میلیاردها پول در زمین فوتبال پشت درهای بسته است که اغلب از بودجه عمومی مردم تهیه می گردد.

در فوتبالی که تیم هایی بدون تماشاگر مثل سایپا و پیکان با قدمت سی یا چهل ساله داریم و طی دهه ها بازی برای سکوهای خالی یک بار از خود نپرسیده اند که چرا باشگاه داری می نمایند، عجیب نیست که چند بازی هم بدون تماشاگر یا در شهری بی ربط به میزبان برگزار گردد. بازی در استان همجوار یا هر شهری به جز خانه میزبان، یک تنبیه است، نه یک فرصت برای ساختن و استانداردسازی. تیم ها با شهرها هویت دارند، اول با تعلق خاطر بومی معنا پیدا می نمایند و بازی در خانه، سنت پرمفهومی در فوتبال است.

نصب چند دوربین و گیت و شماره روی جایگاه ها پروژه ای نبود که اینچنین بحران ساز باشد اما برای چنین پروژه هایی تا هزار پیچیدگی نسازند و از دل آن پیچیدگی ها هزار راه جذاب برای خود پدید نیاورند، یک شماره پشت یک جایگاه نمی چسبانند. بدانیم که لیگ بدون تماشاگر غیراستانداردتر از لیگ بدون دوربین مداربسته است.