هنرمندی که به جای بازی در فیلم فلافل می فروشد - مجله نماشو

برای ساعتی از مالک مغازه اجازه می گیرد تا بنشیند و درددل کند؛ درددلی که اکبر اودود معتقد است، که هواست، بادِ در گذار است، شنیده نمی گردد و آن را نمی بینند!

نگاهش را به آسمان می نماید و می گوید پیش از شروع جنگ شبیه یک پرنده بودم که با شادی به همه جای خرمشهر سر می زد و در نهایت بر بام سینما می نشست. اولین بار سه ساله بودم که با پدر و مادرم به سینما رفتم؛ خرمشهر و سینمای مصر؛ تیتراژ فیلم های عربیِ آفریقا مرا به سینما وصل کرد تا خود امروز.

هیچ زمانی جبار سینگ نشدم

اما سینما مهتاب خرمشهر و شعلهی رامشی سیپی انگار که عاشقم کرد، عاشق آن پرده سفید که نقش های نشسته بر آن مبهوتم می کرد، شعله عاشقم کرد اما هیچ وقت جبار سینگ نشدم؛ جبار سینگ نشدنم را می توانید از دوستانم شهادت بگیرید.

دستی به موهای سفید شده می کشد و با آهی بلند یاد صدای توپ و گلوله می افتد؛ با وانتی که ما و وحشت را همزمان حمل می کرد به مسیری که کجا نداشت رفتیم و شادگان همان جایی بود که نمی دانستیم! بی پتو، بدون بالش و بی دمپایی، جنگ زدگی ما شروع شد تا ادامه مسیر آوارگی را در برازجان دنبال کنیم.

مترداف با جزامی با انگشت اشاره نشان مان می دادند و جنگ زده صدای مان می زدند.

باور کنید فروش لب لبو کنار خیابان و زنگ درِ همسایه را برای دریافت غذا زدن، تراژیک ترین سوژه یک فیلم سینمایی است که مغفول مانده است؛ بیایید واقعیت من و ما را بسازید و روزهایی که به هم کلاسی های مدرسه ام آب جوجه می فروختم تا پنیر داشته باشم و نمیرم را به تصویر بکشید.

از او می پرسم هنر را چطور شروع کردی؟ می گوید با زجر. قرار بود معلم تاریخ مان نمایشی را به روی صحنه ببرد. به من گفت که نقش یک اسیر را بازی کن. به حیاط رفتیم و با یک طناب پلاستیکی تا شده مرا زد، وقتی که اعتراض کردم، گفت که مگر نه این که باید نقش اسیر داشته باشی، پس کتک می خوری تا حس بگیری.

با کتک تئاتر را شروع کردم ولی گفتم باید بخوانم و نباید عقب بمانم، بارها پَر شارلوت مری ماتیسن، موریانهی بزرگ علوی، پیرمرد و دریای ارنست همینگوی یا 100 سال تنهایی گابریل گارسیا مارکز را خواندم، می خواستم بگویم که بی شلاقِ جسم هم می گردد بازیگر شد و روح را ببینید.

بعد از جنگ به خانه ای برگشتیم که دیوار نداشت و کتاب فارسی دبستانم گوشه حیاط افتاده بود؛ دیگر حسی برای پریدن و پرنده شدن وجود نداشت، آن جا فقط ترکش بود و آوار؛ کدام پرواز.

چرا می خندم و می خندانم

جنگ دیده بود، گرسنگی کشیده و برای تئاتر شلاق خورده بود، اما امروز نمادِ خلق موقعیت های شاد در آبادان و خرمشهر است.

می پرسم این تضاد از کجا ریشه دارد که زجر دیده بانی شادی می شوی؛ می گوید: سعی می کردم زندگی را سخت نگیرم، در همان روزهای آوارگی هم موقعیت های تلخ را به فضاهایی برای خنداندن اطرافیانم تبدیل می کردم. یادم می آید یک بار وقتی شلوارم در مسیر مدرسه پاره شد با منگنه آن را دوختم تا این اتفاق را به محلی برای شادی تبدیل کنم، منگنه هایی که یکی یکی و با غم جنگ زدگی و نداری باز می شدند.

حسی به من می گفت که نباید سختی هایت را بروز بدهی و این در حالی بود که بیشتر از همه آنهایی که می خنداندمشان، زجر کشیده بودم. دوست داشتم و دارم که همه دوستم داشته باشند، اصلا شعار من این است که مرا دوست بدارید.

مغازه فلافلی که تعطیل شد می گوید، از پول نگهبانی دادنش که خورده شد و از بازی کردن در فیلم تبلیغاتی نامزد نماینده مجلس برای خرید لباس شب عید فرزندانش؛ همان آهی را می کشد که زمان فکر کردنش به شروع جنگ کشید. چرا کسی مرا نمی خنداند، چرا خنداندن فقط وظیفه اکبر اودود شده است؟

به من لطف نکنید، من عزت نفسم را در همین سرخ کردن فلافل در روغن هم به دست می آوردم، حقم را بدهید؛ حق من دوربین است، حق من به فیلم تبدیل شدن ایده های فراوانی است که در ذهن دارم، پول ساختِ فیلم را به من و سهراب منصوری بدهید، افتخارش برای آبادان باشد؛ دیگر بازنشسته شده و نمی توانم آدم کار اداری باشم، بعد از این همه خلق شادمانی، به پسر لیسانسه ام شغل بدهید؛ شاید من هم کمی از ته دل بخندم.

اگر روزی رسید که از فرط افسردگی و کلافگی در خیابان ها دویدم و گریه کردم تعجب نکنید!

نخل می خواهم و آب؛ منِ آبادانی و خرمشهری نفت نمی خواهم، به من آب و نخل بدهید تا آبادانِ آبادان و خرمیِ خرمشهر را ببینم.

دلم می خواهد نترس بمیریم. این را محکم و جسورانه تر از تمام حرف هایش می گوید و ادامه می دهد: یخچال خانه ام شبیه به یخچال روزهای جنگ زدگی خالی است...

گاهی از فرط خانه نشینی و گوشه گیری تمام حرصِ وجودی ام را سر دمبلهای خانگی خالی می کنم، چرا برای یک بار هم شده برای شادی جسمم ورزش نکنم؟

حتی حالی برای استندآپ کمدی ساختن ندارم، حسن ریوندی اگر حسن ریوندی می گردد به خاطر ذهن آزاد و فکر بازش است؛ من با کدام بی دغدغه گی، خلاق باشم؟

نجاتم بدهید؛ این آخرین جمله مردی بود که غرق در دریایی از روغنِ فلافل، دستش را بیرون نگاه داشته و دوربینی را برای رهایی طلب می کرد، این را می گوید و دوباره با سگرمه های درهم و همان اخم ابتدایی به سمت شعله ای می رود که نخود و اکبر را با هم سرخ می نماید.

از او جدا می شوم، همه ذهنم درگیر آن است که قیصر دست اکبر را بگیرد تا به او ثابت گردد که این جا هنوز یادشان هست، این جا، تو هنوز در قلبی؛ این جا نمی گذارند سرنوشتت، سرگذشت باشو گردد و ای کاش این گزارش منجی گردد.

گزارش از: امین جوکار، خبرنگار خبرنگاران