پاکی هوای روستا؛ افسانه ای که دیگر واقعیت ندارد! - مجله نماشو

به گزارش خبرنگاران، دانشمندان می گویند ذرات ریز با قطر کمتر از 2.5 میکرومتر (PM2.5) بیشترین آسیب را به سلامت انسان وارد می نمایند، زیرا این آلاینده ها به مقدار ای کوچک هستند که به اعماق ریه های ما نفوذ نموده و به سلول ها و بافت هایی که در آنجا هستند آسیب می رسانند. سازمان بهداشت جهانی نیز یک آستانه ایمنی برای سطوح PM2.5 محیطی تعیین نموده است، اما تحقیقات نوظهور نشان می دهد که جرم ذرات ریز که تنفس می کنیم نسبت به ترکیب شیمیایی آن برای سلامت انسان اهمیت بیشتری دارد. به این علت که بعضی از ذرات سبک تر احتمال بیشتری برای فراوری گونه های فعال اکسیژن دارند که می تواند اثرات سمی بر سلامت انسان داشته باشد.

هنگامی که محققان در ایالات متحده سه منطقه شهری را با یک منطقه روستایی در غرب این کشور مقایسه کردند، به سطوح مشابهی از پتانسیل اکسیداتیو در هر چهار مکان پی بردند. این موضوع حتی در روستایی که جرم نسبتاً کمتری از PM2.5 داشت، نیز مشاهده شد. این مطالعه نشان می داد، اگرچه فعالیت های کشاورزی تنها 12 درصد از توده PM2.5 منطقه روستایی را شکل می داد، اما همین مقدار بیش از 60 درصد از پتانسیل اکسیداتیو سلولی منطقه را در پی داشت. جالب توجه اینجاست که پتانسیل اکسیداتیو در بیشتر سایت های شهری کمتر از 54 درصد بود.

نویسندگان در مقاله نوی می نویسند: به طور کلی، مطالعه ما نشان می دهد که منابعی که به طور قابل توجهی در جرم PM2.5 نقش دارند، لزوماً از نظر اثرات سلامتی به یک مقدار مهم نیستند. به همین دلیل، محققان استدلال می نمایند که معیار های سلامتی ما برای آلودگی هوا باید بیشتر بر اساس پتانسیل سمی ذرات ریز باشد تا جرم واقعی آنها. این مطالعه بر اساس نمونه های هفتگی PM2.5 است که در تابستان و پاییز 2018 و زمستان و بهار 2019 از شیکاگو، ایندیاناپولیس و سنت لوئیس و بعلاوه یک مکان روستایی در ایلینویز بازیابی شد.

تیم تحقیقاتی با تجزیه و تحلیل ترکیب، جرم و پتانسیل اکسیداتیو این نمونه ها، یک همبستگی ضعیف بین جرم و سمیت ذرات ریز پیدا کرد. مواد شیمیایی سبکتر در نواحی روستایی احتمال بیشتری برای فراوری عوارض جانبی ناسالم داشتند. به عنوان مثال، آثار شناور آهن و کربن آلی، به شدت با پتانسیل اکسیداتیو سلولی در طول سال مرتبط بود. سایر مواد شیمیایی صنعتی مانند سرب، آلومینیوم، مس و منگنز نیز در زمستان و پاییز تمایل به افزایش داشتند. بعلاوه فصلی بودن این نتایج نشان می دهد که بسیاری از مواد شیمیایی بالقوه سمی که در روستا های ایلینویز تنفس می شوند به علت فعالیت های کشاورزی مانند استفاده از کود ها و علف کش ها هستند. به عنوان مثال، کود های فسفاته ای که روی محصولات اسپری می شوند، حاوی آلاینده های فلزات سنگین مانند سرب و کروم هستند که می توانند به راحتی به هوا و ریه های ما نفوذ نمایند. قارچ کش های مس نیز به روش مشابه اسپری می شوند.

احتراق زغال سنگ و سوزاندن زیست توده، علیرغم اینکه در 12 کیلومتری (7 مایلی) یک نیروگاه زغال سنگ قرار گرفته است، بیش از 80 درصد از جرم PM2.5 روستایی ایلینویز را تشکیل می دهد. در ابتدا تصور می شد که زغال سنگ این مقدار از خطرات را در پی می آورد، اما تعیین شد که منابع کشاورزی که از نظر جرم سبک تر هستند، دو برابر سمی تر از آن هستند. نویسندگان نتیجه می گیرند: علیرغم سهم کوچکی از فراوری PM2.5، خطرات سلامتی فعالیت های کشاورزی را نمی توان نادیده گرفت. این ادعا با بعضی یافته های دیگر علمی نیز تأیید می گردد؛ به عنوان مثال، مطالعه ای که در سال 2019 در پکن انجام شد، نشان داد که وسایل نقلیه تنها 10 درصد از جرم PM2.5 منطقه را فراوری می نمایند.

واضح است روشی که ما با آن آلودگی هوا را مقدار گیری می کنیم ناقص است و مقدار کامل آسیب های آن را نشان نمی دهد. با این حال، مقدار گیری پتانسیل های اکسیداتیو هر یک از مواد شیمیایی بسیار پیچیده تر از مقدار گیری جرم همه آلاینده های محیطی است. نویسندگان مطالعه حاضر امیدوارند روش نو آن ها بتواند آزمایش هوای سمی را برای تنظیم نماینده های محیط زیست و سیاست گذاران در آینده آسان تر کند. این مطالعه در نشریه معتبر Journal of Hazardous Materials منتشر شده است.

منبع: sciencealert

ترجمه: مصطفی جرفی-خبرنگاران