پیامدهای خروج اروپا از برجام برای ایران و منطقه، شناسایی برندگان اصلی فروپاشی برجام - مجله نماشو

برای سفر به تور اروپا با بهترین کارشناسان مشورت کرده و بهترین برنامه سفر را انتخاب کنید.

به گزارش خبرنگاران عماد در بخشی از گفت وگوی خود با تجارت فردا تاکید نمود:اگر از نگاه لندن و پاریس به موضوع بنگریم به نظر می رسد شکاف میان آمریکا و اروپا به طور قابل توجهی بعد از آرامکو کاهش یافته و بدون شک این کاهش شکاف و افزایش نزدیکی به سود ما نیست چراکه باعث خواهد شد اروپا طرف آمریکا را بیشتر بگیرد. اگرچه در بسیاری از موارد اروپا شایسته دریافت انتقاداتی هم هست ولی دست کم در خصوص این پرونده و در یک پنجره زمانی 21 ماهه اروپا به شدت خواهان این سه موضوع بوده است:1- آمریکا پیروز به ایزوله کردن و انزوای کامل ایران نگردد و اتحادیه اروپا بتواند کانال هایی ایجاد کند که ایران به کارهای مالی و بازرگانی خودش ادامه دهد.

2- اروپا در بعضی از پروژه های ایران به صورت یک شریک استراتژیک فعالیت مالی داشته باشد؛ بازی برد-بردی که خودش وزن قابل توجهی در برابر مثلث کشورهایی باشد که خواهان سخت شدن شرایط برای ایران هستند.

3- اروپا به این نگاه رسیده بود که این فرصت خوبی است که خطی مجزا و مستقل از نگاه آمریکا در سیاست خارجی خودش در منطقه جنوب اروپا و خلیج فارس دنبال کند.

این تحلیل گر در ادامه توضیح داد:با اتهاماتی که آمریکا در خصوص سهم ایران در حمله به آرامکو وارد نموده برای نخستین بار در سه سال اخیر، اروپا کمی از ایران دور شده است. به طوری که به نظر می رسد پاریس به دنبال آن است برای مقابله و مدیریت تهدید ایران، همکاری ها و گفت وگوهای راهبردی را با آمریکا از سر بگیرد و در این چارچوب من تصور می کنم اگر ما در ایران نتوانیم پیروز شویم که این فضا را برگردانیم چشم انداز روشن نخواهد بود.از نظر من که پارامترهای روابط بین الملل را مطالعه می کنم، ما می توانستیم از ناهمگونی هایی که میان منافع مالی و انرژی اروپا و آمریکا وجود دارد، استفاده کنیم. اما متاسفانه درست عکس این کار را کردیم و به جای اینکه یاری کنیم این در باز گردد، به در تکیه دادیم و جلوی کسانی که سعی در از سرگیری روابط مالی تجاری و تبادل سرمایه با اروپا را داشتند، گرفتیم.

او با اشاره به هشدار اروپا برای خروج از برجام تاکید نمود:اغلب اوقات وقتی از بیرون جنگل به آتشی که در جنگل در حال شعله ور شدن است نگاه کنید، شاید درک بهتری از موضوع پیدا کنید. به نظر من یک اشتباه مهمی که ما در تهران کردیم این بود که اعلام کردیم اگر آن چیزی که توافق شده در برجام از آن سو انجام نگردد (که بیش از 90 درصد مسائل مالی و دسترسی به تسهیلات بانکی بود) ما هم دلیلی برای محدود کردن پروژه های هسته ای خود نمی بینیم.بارها مقامات اروپایی اعلام نموده اند که نگاهشان در خصوص غنی سازی ایران مثبت نیست. اینکه ما به آن تعهد عمل کنیم در صورتی که طرف مقابل عمل نمی کند و ما همچنان پای تعهدات خود بمانیم از نظر مالی کار درستی نیست. ولی در هفته های اخیر بدون اینکه کلام و حرف اصلی را بزنیم اشاره های مستقیم داشتیم که گام های بعدی غنی سازی جاهایی خواهد رفت که به مراحل و فصل هایی خواهد رسید که می تواند خیلی به نظامی کردن چارچوب این پروژه نزدیک باشد. هرچند قصد ایران هم استفاده نظامی نیست اما دست کم در اروپا این گونه تعبیر شده است.این موضوع را می توان از نشریات مختلف گاردین و تایمز و... مشاهده کرد. اروپا در واقع اخطاری داد که اگر به سمت سلاح هسته ای بروید ما نیز از برجام خارج می شویم. بعضی این نگاه را دارند که خب اتفاقی از نظر مالی برای کشور نیفتاد که ما بخواهیم نگران خروج اروپا باشیم. این درست نیست. پیش از اینکه ترامپ در سال 2018 تحریم های جدیدی را به ایران تحمیل کند حجم تجارت ما با اروپا تقریباً در مقایسه با سال 2016 دو برابر شد و به نزدیک 10 میلیارد یورو رسید.همچنین قراردادهای بسیاری مهمی در حال توافق و رسیدن به امضای نهایی بود که می توانست بسیار مهم باشد.

عمادی در انتها تاکید نمود: بسیار واضح است که نخستین دستاورد خروج اروپا از برجام این خواهد بود که ایران تنها منطقه ای را که حاضر بود فناوری های روز را در اختیار ما بگذارد از دست خواهد داد و در بسیاری از بخش ها نظیر استخراج و پتروشیمی و خودروسازی دیگر امید به توافق جدیدی نخواهد بود. اگر چنین چیزی رخ دهد، ایران عملاً به یک موتور محرک اقتصاد چین و مسکو تبدیل خواهد شد.شاید این پرسش پیش بیاید که وقتی آمریکا این گونه زیر چنین توافقی زد چه گزینه دیگری برای ایران می ماند و آیا اروپا نمی توانست کوشش بیشتری بکند؟ از نظر من در میان سه کشور بزرگ اروپا (فرانسه، آلمان و بریتانیا) یکپارچگی وجود نداشت و همین موضوع باعث شد تا این اتحادیه به سمت ایران سوق پیدا نکند.از نظر من برندگان اصلی این موضوع کشورهایی نظیر ترکیه و امارات خواهند بود که ایران برای تامین بعضی کالاهای خود به آنها روی خواهد آورد. چراکه روسیه از نظر توان تکنولوژی به جز صنایع دفاعی و نظامی حرفی برای گفتن ندارد. از سوی دیگر چینی ها نیز اگر بخواهند چیزی به ما بدهند هم رده با کالاها و تکنولوژی برترشان نخواهد بود و کاری را که ژاپن با آنها کرد با ما خواهند کرد.به همین دلیل در صورتی که جنگی رخ ندهد، برندگان اصلی ترکیه و امارات متحده خواهند بود و در مرحله بعدی هند، چین و روسیه بیشترین نفع را خواهند برد. در عمل نگاه ما به شرق باعث نخواهد شد که توازنی در سیاست های خارجی، تجارت خارجی و انتقال تکنولوژی ایجاد گردد و این موضوع اصلاً تبعات مثبتی برای ایران نخواهد داشت و حتی هزینه های سنگینی را برای اقتصاد کشور به ارمغان خواهد آورد. کافی است به سرنوشت هند و چین در اواخر دهه 1960 نگاهی بیندازیم تا از سنگینی این تبعات با خبر شویم.